بازگشت
از لویه جرگه تا لویه جگره
سید احمد ضیا نوری سید احمد ضیا نوری

 همانگونه که هویداست تاریخ کشور ما را با خون رقم زده اند و نگذاشتند و نخواهند گذاشت تا ملت و سرزمین ما لحظه ی در آرامش نسبی بسر برند. این خیانت بزرگ و سترگ چه با لشکرکشی ها و جنگهای نا اعلان شده وحشیانه و ظالمانه دول بیگانه که تاریخ شاهد آن است، چه از حرکت های نا سالم داخل اکثر حکوماتهای وقت و حال در افغانستان، چه توسط عده از وطن فروشان، چه از دسیسه های شیطانی کشور های همسایه و منطقه، و چه از ماجرا ها و طرح های شوم کشور های غرب و اروپایی بل خصوص انگلیسهای سفاک، ستمکار و نژاد پرست. افغانستان کشوریست که دارای اقلیم دلپذیر چهار فصل، دارای معادن بسیارهنگفت طبیعی، موقعیت عالی در آسیا، و از ناحیه استراتیژیک مهم و قابل اهمیت خاص است. همین است که از خود و بیگانه آمدند، کشتند، تخریب کردند، به آتش کشیدند، کیسه ها پر کردند و رفتند، ولی توان بودن را نداشتند و ندارند چون افغانستان به آسانی بدست نمیآید. مجموع تمام این آلام و مصایب از آنجا نیز منشه میگیرد چون از ادوار گذشته تا به امروز تاریخ گواه است که بیشتر نظامها و حکومت هایکه یکی بعد دیگر قدرت را بدست گرفتند همیشه متزلزل بوده اند، دارای حاکمیت نبوده اند، بی کفایت بوده اند، با داشتن منابع سرشار و غنی طبیعی کشور ما خود کفا نبوده اند و بدون عزم و اراده خود قادر به تصمیم گیری نبوده اند و نخواهند بود و مطابق دستور و فرمان اجنبی ها عمل کردند و مینمایند، در این میان ملت افغانستان است که درد آنرا با پوست و گوشت و استخوان لمس میکنند.                                                    از آغاز نخستین( لویه جرگه؟ ) تا لویه جرگه های بعدی در بیشتر از آنها هیچگونه حرکت مثبت بنظر نمی رسد و هیچ گام مثمر برداشته نشده است و تمام فیصله های آنرا با آنکه دردی را مداوا نمیکند روی صفه کاغذ میگذارند تا جرگه های بعدی که پی هم دوره میکند و نه تنها که عمل نمیگردد بل قوت اجرایی نیز ندارد. اما فقط و فقط برای تغیراذهان عامه روی این منظور که گویا کاری انجام داده اند با این نوع نمایشهای مضحک دل شاد میسازند.   مهمتر از آن برای بدست آوردن مبالغ هنگفت به بهانه مصارف این جرگه از امریکا، هوای خرید بیشتر منازل در آسترلیا و دوبی را در سر می پرورانیدند، با ریش دستار و تسبیح در کنار هم جمع شدند آغاز کردند و گمان بری که تمامی معظلات را که خود شان ایجاد کرده اند گویا واقعآ از میان برداشته شد و دیگر هیچ رنجی ما را نخواهد آزرد. آخرین لویه جرگه کابل پایتخت 25عقرب سال روان 1390 خورشیدی که برابر با 16 نوامبر 2011 بود، از جمله داغ ترین مسآله (مهم؟) بدون هیچ دلیل و برهان و ثبوت، حذف عجولانه عدد 39 بود که شکر خدا الحمدالله با طرح هیچ و برای هیچ توافق صورت گرفت. (( پس به این صورت کسیکه در سن سی ونه سالگی برسد باید خود کشی کند و یا اعدام گردد چون این عدد به اصطلاح یکعده جاهل و بی خرد عدد ( بی ناموس) است.))                          واقعآ ما توسط  زشتکاران و تبهکاران و آدمکشان با چه سرنوشت زشت و موهومی دست و پنجه نرم میکنیم. از یکطرف در جنگ و نابودی قرار داریم، از سویی چنگالهای خونین اهریمنان هر آن ساعت ما را سالهای بیشتر به عقب میراند و از جانبی ملت در فقر کامل شب را روز مینمایند و مهمتر اینکه تمام منابع غنی طبیعی سرزمین ما توسط زورمندان و خارجی ها بغارت برده میشود و در عوض زخم خونین و ناعلاج بر پیکر درمانده و رنجور کشور ما میگذارند، که همه و همه با دیدگان بینا قصدآ و عمدآ نادیده گرفته میشود و در عوض در نشست بزرگ از عدد 39 بحث صورت میگیرد. افسوس بحال ما و تآسف به روز ما.                                                               از جانب دیگر و مهمتر ایسنت که لویه جرگه ها زمینه ساز بسیار خوب برای (لویه جگره)(جنگهای بزرگ) است بدلیل اینکه سبغت الله مجددی که عمر جنگ کرد و خون نوشید و سالیان سال نمک، نمک حرامان پاکستان را خورد و به آن گوشه ی از نیم قاره هند یا پاکستان امروزی (اسلام آباد، نام نهاد اسلامی) که با سناریوی انگلیس به میان آمد، با دل و جان و تن سر تسلیم، بندگی، عجز و نیاز گذاشت، سود برد و در خزانه ریخت، خون ریخت و حیات برد. اظهار میکند که (( پاکستان لانه تروریسم است هر چه است از آنجا است))  بلی! آقای مجددی مگر شما بعد از چندین دهه دانستید که سروران شما تروریست و آن نقطه گندیده و متعفن دنیا لانه تروریسم است، کاش چهل سال قبل که جنگ را آغاز کردید میدانستید که در لجن زار و خندق مملو از خزنده و گزنده های خطرناک نه زندگی توان کرد و نه چیزی حصول، این حقیقت را میدانستید و باعث اینهمه بدختی ها کشتار و رنجها نمی شدید، نه وطن را جزیره متروک میساختید، نه بر شمار قبرستانها میآفزودید و نه لکه ننگ بر جبین خود مهر میزدید.                           اینجاست که پاکستان این هیولای وحشتناک و قبیح از گفتار و روش نوکران خود بخشم میآید از لویه جرگه لویه جگره های یکجانبه را آغاز میکند و با فرستادن چند تن یاغی جنگلی و خون آشام حملات انتحاری را در شهر کابل و دیگر نقاط افغانستان انجام میدهند و انسانهای بیشمار بیگناه را بکام مرگ میکشانند، و یا مناطق شرق افغانستان را با پرتاب راکت با خاک یکسان میسازد و مردم آنرا سر به نیست میکند، اما اندک صدمهء به اقای مجددی و همدستانش نمیرسد چون هنوز هم همچو مهره ها در قید پاکستان نا پاک این پلیدترین ساحه افراطی، اسلامگرا، و ددمنش تارخ جهان است.

چند مورد که قابل تعمق است اینست که:                                                                                        آیا قانون اساسی کشور واقعآ تا کنون مورد تطبیق اجرا قرار گرفته است؟                                                 آیا جغرافیای افغانستان و حریم آن کاملآ در اختیار حکومت افغانستان است؟  و اندی برای صلاحیت واقعی در این مورد مربوط به نظام کنونی است؟                                                                                                آیا تآمین امنیت برای عموم شهروندان در افغانستان یکسان است؟                                                           آیا حق مدنی، حق انسانی و حق آزاد زیستن ملت افغانستان به عنوان یک شهروند افغان اعم از سیک و هندو کاملآ تطبیق و رعایت میگردد؟                                                                                                         آیا همه و همه در یک سطح زندگی دارند؟  تا از زندگی در کشور خود (افغانستان) به ستوه نرسند و فرزندان شانرا نفروفشند؟ یا اینکه از جمع صدها هزار موارد دردناک، اشاره ی در مجموع از ولایت بدخشان بلخصوص ولسوالی (خواهان) این ولایت سخن زد که از اثر قحطی و گرسنگی جان میدهند.                                                    آیا مذاهب در افغانستان مصوونیت دارند که بتوانند مراسم مذهبی شانرا در آرامش اجرا نمایند؟                        آیا جایگاه تمام ملیت های ساکن در افغانستان یکسان است و در امورات چون دریافت حق رای، شغل، تحصیل و مسکن و بسیار دیگر در یک سطح قرار دارند و هیچگونه تبعیض وجود ندارد؟                                            آیا ادارات عدلی و قضایی در پیشبرد و فیصله های مسآیل جرم و جنایات، جنایی و سیاسی اصل بیطرفی و عدالت را رعایت میکنند؟                                                                                                                      آیا بساط فساد مالی و اداری، ظلم و تعدی، شکنجه و بی عدالتی در کشور برچیده شده است؟                           آیا تا هنوز همانند دوره جاهلیت اعراب ستمکار، با زنان برخورد غیر انسانی و ضد اخلاقی صورت نمیگیرد؟ و آیا از جانب دولت اندکترین توجه در این راستا صورت پذیرفته است؟                                                          آیا قانون مشخص در ارتباط به حمایت از حق انسانی و برخورد سالم با کودکان و خوردسالان در قوانین جامعه افغانستان وجود دارد و عملی شده است؟                                                                                        آیا در ارتباط به مجازات سنگین به مجرمین، آدمکشان و چپاولگران که داشته های ملی و فرهنگی افغانستان را به غارت میبرند، در حالیکه گنجینه های که به یغما برده میشود بازتاب دهنده هویت و تاریخ ما است. قانون مشخصی به تصویب رسیده، تطبیق گردیده، و یا وجود دارد؟                                                                            آیا اداره، دادگاه و یا محکمه با صلاحیت و بی طرف غرض رسیدگی به جنایات آدمفروشان قرن که در دهه هفتاد و هشتاد خورشیدی در کشور مرتکب شده اند که اکنون اکثر آنان در پارلمان امروزی کشور لم داده اند ایجاد شده؟  تا تمام گفته ونا گفته ها افشا و هر کدام به جزای اعمال شان برسند؟                                                           آیا ضمانت قوی و قدرتمند وجود دارد که تشریح نماید که امریکا خاک افغانستان را واقعآ ترک خواهد کرد و از سوی دیگر از داخل خاک افغانستان برعلیه کشور دیگری در منطقه استفاده نخواهد نمود؟                                      مسلمآ همه میدانند که امریکا بخواست خود و بخاطر منافع کشورش بر افغانستان حمله نمود لشکر کشید و هر آنچه که بخواهد انجام میدهد، مهمتر اینکه امریکا و افغانستان بهیچ وجه از لحاظ سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و مالی در یک سطح قرار ندارند تا در صورت تخطی ایالات متحده امریکا و همدستانش از فیصله های با (اعتبار؟) لویه جرگه دولت و پارلمان افغانستان مانع سرکشی های قوای اشغالگر ناتو و امریکا گردند. محال خواهد بود، و گذشته از آن امریکا دولت افغانستان و شرکایش را آنچنان مست وگرم دالر نموده که این مستی و خمار تا ابد بر سر شان خواهد ماند و از این موقیعیت (سی آی ای) به اهداف شوم و پلید خود ادامه خواهد داد.  موارد بسیار دیگر و گفته های ناتمام مردم که رنج آور و مصیبت بار است که هنوز اندک از آن برای مردم و سرزمین ما پیگیری نشده است باقیست. به نظر این نگارنده گفتنی های بود که در لویه جرگه در الویت قرار میگرفت تا اینکه زمان بسیار را برای حذف عدد 39 هدر کردند که جز حرفهای واهی، خرافی و مبتذل چیزی بیش نیست.

اینکه در لویه جرگه چه گفتند و چه کردند همه خیال و وهم بود و است و الی اگر حاکمیت کنونی واقعآ وطن دوست و مردم دوست میبودند و پشتکار میداشتند چرا در مدت بیش از یک دهه کاری را انجام ندادند، تنها بسنده به چند ساختمان پر زرق و برق بارنگهای نا متناسب و خشن که توسط قاچاقبران مواد مخدر و جانیان بی رحم آباد گردیده همه چیز تمام نشد و ترقی محسوب نگردد.  ریس جمهور حامد کرزی در هر نطق اش یک جانبه مکرر اظهار نموده که ( برادران  پاکستانی ما) فردای آنروز از جانب (برادران؟ کرزی) شهر در خون غلتیده و مصیبت بر مردم افغانستان نازل شده.  چرا حامد کرزی تا هنوز نمی خواهد بداند که ابلیس را نتوان فریب داد بلکه میفریبد. چنانچه (کرزی) باز هم در لویه جرگه گفت که پاکستان و ایران (دلبند؟) ماهستند، دیده شود تا این ( دلبندان ناز و برادران؟ عزیز حامد کرزی دیگر چه طرح و پلان در سر دارند؟)      

 

             در خاک و خون فگندند آن پاک میهنم را       پا مال خشم کردند گلهای گلشنم را                                          پروردگار بشنو آخر تو شیون ام را             که آواز ما ضعیفان در گوشها گران است                                                           ای وای سرنوشتم در دست این و آن است.                         شاعر: حامد نوید

                                                                                               فرجام

 

گذری مختصر به تاریخ لویه جرگه ها در افغانستان، اقتباس از منابع خارجی: 

لویه جرگه در تاریخ معاصر افغانستان از یک سنت قبیله ای به یک سنت سیاسی تبدیل شده است و زمامداران این کشور از آن برای تحکیم پایه های قدرت خود استفاده کرده اند.  لویه جرگه مرکب از دو واژه "لویه" و "جرگه" است. لویه واژه ای پشتو و به معنای بزرگ است و جرگه واژه ای ترکی- فارسی و به معنای نشست، گردهمایی و همایش ریش‌سفیدان و سران قبیله است.  آنگونه که در تاریخ رسمی دولت افغانستان آمده، نخستین لویه جرگه در اکتبر ۱۷۴۷ میلادی در شهر قندهار و پس از آن در یک سده اخیر در موارد مختلف برگزار شده است. شماری از تاریخ نویسان شمار این جرگه ها را دهها نوشته اند. اما مهمترین آنها جرگه هایی هستند که در ادامه این مطلب فهرست شده اند.

۱۱۲۶ قمری (اکتبر ۱۷۴۷) - قندهار، قلعه نظامی نادرآباد                                                                                تعداد اعضا ؟     نتیجه: تایید پادشاهی احمد شاه درانی

۱۲۲۰ خورشیدی (۱۸۴۱) - کابل، خانه عبدالله اچکزایی                                                                               تعداد اعضا: ۱۲ نفر، رئیس: محمد زمان خان      نتیجه: فراخوانی مردم در جنگ اول افغان و انگلیس

۱۲۴۴ خورشیدی (۱۸۶۵)، کابل                                                                                                         تعداد اعضا: ۲۰۰۰، رئیس: امیر شیرعلی خان، پادشاه وقت افغانستان     نتیجه: حمایت از سلطنت امیر شیرعلی

۱۲۷۲ خورشیدی (۱۸۹۳)- کابل                                                                                                           تعداد اعضا: مشخص نیست، رئیس: امیر عبدالرحمان، پادشاه وقت      نتیجه: تایید معاهده دیورند در باره تعیین مرز میان افغانستان و هند بریتانیایی                                                                                                          پیش از امضای این معاهده سرحدات افغانستان و هند بریتانیایی مشخص نبود. پیش از آن ادعاهای سرحدی میان دو کشور همواره باعث جنجال بود. انگلیسها در پی امضای این معاهده متعهد به پرداخت سالیانه یک میلیون و ۸۰۰ هزار روپیه هندی به امیر شدند.

۱۲۹۴خورشیدی (۱۹۱۵) – کابل                                                                                                            تعداد اعضا: ۵۴۰ نفر، رئیس: امیر حبیب الله، پادشاه وقت     نتیجه: اعلام بی طرفی افغانستان در جنگ جهانی اول

۱۱ سنبله ۱۳۲۰ (۲ سپتامبر ۱۹۴۱) – کابل                                                                                          تعداد اعضا: ۸۰۰ نفر، رئیس: محمد هاشم، نخست وزیر و عم محمد ظاهر، پادشاه وقت
نتیجه: تایید بی طرفی افغانستان در جنگ دوم جهانی و اخراج اتباع آلمانی و ایتالیایی از کشور                              در جریان این جنگ و در پی اشغال ایران از سوی متحدین (شوروی سابق و بریتانیا) نگرانی افغانها از کشیده شدن کشورشان در جنگ افزایش یافت. این لویه جرگه که مذاکرات آن دو روز ادامه یافت، به همین دلیل رای به بی طرفی افغانستان در این جنگ داد.

۲۲ عقرب ۱۳۲۸ (۱۴ نوامبر ۱۳۴۹) – کابل                                                                                       تعداد اعضا: ۴۵۲ نفر، رئیس: محمد گل خان، یکی از حامیان عمده قضیه "پشتونستان" در افغانستان
نتیجه: تایید سیاست دولت افغانستان در مورد قضیه پشتونستان.                                                                      در پی استقلال هند و پاکستان در سال ۱۹۴۷ میلادی، دولت افغانستان حاکمیت پاکستان بر مناطق قبائلی نزدیک به مرزهای خود را به رسمیت نشناخت و روابط دو کشور تیره شد. دولت افغانستان تاکید داشت که ساکنان پشتون‌نشین این مناطق باید حق تعیین سرنوشت سیاسی خود را خود به دست داشته باشند.  دولت افغانستان از این مناطق به عنوان "پشتونستان" یاد می کرد و حمایت از این قبائل را به دلیل وجوه اشتراک قومی، مذهبی و زبانی در محور سیاستهای خارجی خود قرار داد.این جرگه از این سیاست دولت حمایت کرد و معاهده دیورند (۱۸۹۳)، پیمان افغان و انگلیس (۱۹۰۵)، پیمان راولپندی (۱۹۱۹) و پیمان ۱۹۲۱ افغان و انگلیس را بی اعتبار اعلام کرد.

زمستان ۱۳۰۱ (۱۹۲۳) - جلال آباد                                                                                                    تعداد اعضا: ۸۷۲ نفر، رئیس: امان الله خان، پادشاه وقت افغانستان       نتیجه: تصویب نخستین قانون اساسی کشور                                                                                           این قانون که "نظامنامه دولت علیه افغانستان" نام داشت، به لغو برد گی حکم می کرد و بر وحدت ملی، آزادی های شخصی، تساوی حقوق اتباع، مالیات متناسب با در آمد و مانند تاکید داشت.

۱۳۰۳ خورشیدی (۲۸ سرطان-۹اسد؛ ۱۹۲۴ میلادی) - پغمان، کابل                                                            تعداد اعضای: ۱۰۴۶ نفر، رئیس: امان الله خان، پادشاه وقت     نتیجه: تعدیل قانون اساسی.                                                                                                                  این جرگه قانون اساسی مصوب لویه جرگه ۱۳۰۱ در شهر جلال آباد را تعدیل کرد و برخی اصلاحات دولت امانی را هم مورد تایید قرار داد.

سنبله ۱۳۰۷(۱۹۲۸) - پغمان، کابل                                                                                                   تعداد اعضا: ۱۱۰۰ نفر در پغمان کابل، رئیس: امان الله خان، پادشاه وقت      نتیجه: تشکیل مجلس شورای ملی با ۱۵۰ عضو، اجباری شدن خدمت سربازی، کشف حجاب.                                                                                  امان الله خان در بازگشت از سفری به اروپا، شوروی سابق و ترکیه، یک رشته برنامه ها را برای اصلاحات در کشور روی دست گرفت. ولی تاکید او بر برخی از برنامه تجدد گرایانه در گذشته باعث بروز مخالفتهایی شده بود.

۱۳۰۹ (۱۹۳۰) – کابل                                                                                                                     تعدا اعضا: ۳۰۱ نفر، رئیس: محمد هاشم، نخست وزیر و برادر محمد نادر خان پادشاه وقت
نتیجه: حمایت از پادشاهی نادر خان و تشکیل هیاتی برای تهیه دومین قانون اساسی کشور.                                    نادر خان برای تحکیم پایه های سلطنت خود نیاز به حمایت اجتماعی داشت که لوی جرگه در این زمینه به او کمک کرد. در پی شکست اصلاحات امان الله خان، سلطنت او به دست حبیب الله کلکانی سرنگون شد ۹ ماه بعد نادر خان قدرت را به دست گرفت و حبیب الله کلکانی را به دست قبائل جنوب سپرد تا این که کشته شد.

۱۸-۲۹ سنبله ۱۳۴۳ (۱۹۶۴) – کابل                                                                                                تعداد اعضا: ۴۵۲ نفر، رئیس: محمد ظاهر پادشاه، نائب رئیس: دکتر عبدالظاهر رئیس مجلس یازدهم
نتیجه: تصوب نخستین قانون اساسی دموکراتیک کشور.                                                                         فرمانروایی تحکم آمیز خاندان محمد نادر از ۱۳۰۸ تا ۱۳۴۱ باعث نارضایی گسترده ای شده بود. در پی استعفای محمد داوود، پسر عم محمد ظاهر پادشاه وقت، زمینه برای گذار به دموکراسی فراهم شد.  شاه با آوردن اصلاحات، عموها و عموزادگان نیرومند خود را عملا از قدرت کنار زد. تا آن زمان پستهای مهم دولتی و قدرت واقعی به دست آنها بود. بر ساس قانون اساسی مصوب این لویه جرگه، خانواده سلطنتی از دخالت در امور حکومتی و سیاسی ممنوع و قدرت به نخست وزیرانی خارج از خانواده سلطنتی و پارلمان منتخب واگذار شد. تفکیک قوا، آزادی رسانه ها و گروههای سیاسی و تساوی حقوق اتباع از مواد برجسته این قانون بود

۱۰-۲۵ دلو ۱۳۵۵ (۳۰جنوری-۱۴ فبروری ۱۹۷۷) – کابل                                                                          تعداد اعضا: ۳۴۹ نفر، رئیس: محمد داوود خان، رئیس جمهوری، نائب رئیس: عزیزالله واصفی
نتیجه: تصویب قانون اساسی نظام جمهوری و انتخاب محمد داوود خان به عنوان رئیس جمهوری محمد داوود خان در پی کودتای ۲۶ سرطان/تیر ۱۳۵۲ قدرت را به دست گرفت و نظام سلطنتی را به همراه قانون اساسی آن لغو کرد.

۱۳۶۴ (۱۹۸۵) - کابل، دانشگاه پل تخنیک                                                                                           تعداد اعضا: ۱۷۹۶ نفر: رئیس: عبدالرحیم هاتف، نائب رئیس: عبدالواحد سرابی                                             نتیجه: حمایت از سیاستهای دولت در مورد مسائل خارجی و داخلی                                                                   پس از روی کار آمدن حزب دموکراتیک خلق افغانستان در سال هفتم ثور ۱۳۵۷ برگزاری این جرگه، این نخستین اقدام دولت تحت حمایت شوروی سابق برای بازگشت به سنتهای اجتماعی برای حل مسائل سیاسی بود.

۸-۹ قوس ۱۳۶۶ (۲۹-۳۰ نوامبر ۱۹۸۷) - کابل، دانشگاه پل تخنیک                                                         تعداد اعضا ؟  رئیس: عبدالرحیم هاتف     نتیجه: تصویب ششمین قانون اساسی و انتخاب دکتر نجیب الله به ریاست جمهوری                                                                                                                                         پس از برکناری ببرک کارمل دکتر نجیب الله در مقام دبیر کل حزب دموکراتیک خلق و رئیس شورای انقلابی، تصمیم به آوردن اصلاحاتی در سیاست حزب گرفت. او براین کار و همچنین "آشتی ملی" نیاز به تغییر قانون اساسی پیشین داشت که این جرگه آن را تعدیل کرد.

۱۳۸۱ (۲۴حمل- ۱۱جوزا) - لویه جرگه اضطراری، کابل                                                                       تعداد اعضا: ۱۵۵۱ نفر، رئیس: اسماعیل قاسمیار      نتیجه: انتخاب کرزی به عنوان رئیس دولت انتقالی                                                                                    این لویه جرگه بر اساس تصمیم اجلاس بن در سپتامبر ۲۰۰۱، که تحت نظارت سازمان ملل برگزار و منجر به تشکیل دولت موقت در افغانستان شد، برگزار شد. "لویه جرگه اضطراری" برای نخستین بار شاهد سهم ۱۱ درصدی زنان بود و همچنین نخستین بار مردم در انتخاب اعضای آن سهم گرفته گرفتند.

قوس ۱۳۸۲- لویه جرگه قانون اساسی، کابل                                                                                             تعداد اعضا: ۵۰۰ نفر، رئیس: صبغت الله مجددی       نتیجه: تصویب هشتمین قانون اساسی                                                                                                      این جرگه هم بر اساس برنامه های مصوب اجلاس بن در سپتامبر ۲۰۰۱ برگزار شد و پیشنویس قانون اساسی تهیه شده به وسیله کمیسیونی ویژه ای را به تصویب رساند.

جوزا ۱۳۸۹ (جون ۲۰۱۰): جرگه مشورتی صلح، کابل                                                                                 برگزاری مشورتی صلح با مخالفتهای برخی منتقدان آقای کرزی مواجه شد                                                    تعداد اعضا: ۱۶۰۰، رئیس: برهان الدین ربانی      نتیجه: تایید برنامه صلح حکومت حامد کرزی                                                                                          هر چند این جرگه را شماری از منتقدان آقای کرزی (فرمایشی) و حتی (غیرقانونی) دانستند، ولی او پیشنهادهای این جرگه را پذیرفت و عملی کرد. آقای کرزی در پی این پیشنهادها، شمار زیادی از زندانیان طالبان را آزاد کرد و شورای عالی صلح را هم به ریاست برهان الدین ربانی تشکیل کرد، هر چند آقای ربانی جان خود را در این راه از دست داد.

 

 

                                                                                                                   گتنبرک، سویدن                                                                                                                                         نومبر 2011 م

 

 

 

 


November 23rd, 2011


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
گزیده مقالات